به گزارش مشرق، نشریه وال‌استریت‌ژورنال در گزارشی نوشت دولت اوباما تأکید کرده است که توافق هسته‌ای با ایران یک هدف کاملا خاص داشته و قصد ندارد به نگرانی‌های دیگری همچون «حمایت ایران از تروریسم» یا فعالیت‌های منطقه‌ای آن رسیدگی کند. اما در شرایطی که ایالات متحده و متحدان آن به یک توافق خاص و محدود دست یافته‌اند، ایران یک مابه‌ازای بسیار جامع‌تر و کلان‌تری را دریافت کرده است.
وال‌استریت‌ژورنال: اقدامات ایران این موضوع را کاملا آشکار کرده است که این کشور همانگونه که انتظار می‌رود به تمامی بندهای توافق عمل می‌کند. همانگونه که سناتور باب کورکر گفته است، از زمانی که توافق در ماه جولای امضا شد، ایران، جیسون رضائیان، خبرنگار واشنگتن‌پست را - که بیش از یکسال در بازداشت بوده است - محکوم کرده و یک آمریکایی ایرانی‌تبار دیگر را نیز محبوس کرده است. این کشور با صادرات سلاح به یمن و سوریه؛ با اعزام ژنرال قاسم سلیمانی، فرمانده نیروهای ویژه قدس و دیگر مقامات تحت تحریم ایران به روسیه، عراق و دیگر مناطق؛ و با ادامه شلیک دو موشک بالستیک، از تمکین به تحریم‌های سازمان ملل خودداری کرده است. هکرهای ایرانی نیز طبق گزارش‌ها در حملات سایبری به وزارت خارجه آمریکا دست داشته‌اند. تهران همچنین از همکاری کامل با تحقیقات آژانس بین‌المللی انرژی اتمی درباره تحقیقات این کشور در زمینه سلاح‌های هسته‌ای خودداری کرده است.
این نشریه در ادامه نوشت که ایالات متحده و شرکای مذاکراتی آن در مقابل اقدامات ایران چگونه پاسخ داده‌اند؟ صرفا محکوم کردن.
این نوع واکنش به علت در اختیار نداشت ابزارهای لازم نیست. مقامات دولت اوباما در دفاع از توافق هسته‌ای، در خصوص گزینه‌های چندجانبه و یکجانبه باقی‌مانده برای خود به منظور واکنش به اینگونه از وضعیت‌ها سخن‌سرایی‌ها کرده‌اند. علیرغم این سخنان و اطمینان دادن‌ها که به منظور قبولاندن توافق به کنگره بیان شده است، دولت تاکنون اقدامی را انجام نداده است.
خاموش بودن دولت ایالات متحده احتمالا به خاطر ترس از این موضوع است که در پیش گرفتن یک موضع مستحکم در مقابل اقدامات تحریک‌آمیز ایران می‌تواند توافق هسته‌ای را که هنوز اجرایی نشده است، از مسیر خود خارج کند. رهبر ایران تأکید کرده است که اگر تحریم‌های جدید وضع شوند، ایران از توافق کنار خواهد کشید، چه اینکه تحریم‌ها به فعالیت‌های هسته‌ای مرتبط باشند و یا به تروریسم و حقوق بشر.
ایالات متحده و متحدان آن ممکن است از این هراس داشته باشند که هر اقدام تنبیهی یا تأخیر در کاهش تحریم‌ها ممکن است به چشم‌انداز متحدان حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران در انتخابات پارلمانی آسیب بزند و به نفع تندروها تمام شود. اگر این طور باشد، به معنای این است که زمان‌بندی اجرای توافق هسته‌ای در وهله اول انگیزه‌ای سیاسی دارد و تن دادن ایالات متحده به توافق، برخلاف تصریحات اخیر جان کری وزیر خارجه آمریکا، دستکم تا حدی به خاطر امید داشتن به ایجاد تغییراتی همسو در سیاست داخلی ایران است.
اما عدم انجام اقدامی در برابر سوءرفتار ایران بر این دلالت دارد که ایران به دنبال دست یافتن به کاهش تحریم‌های وسیع‌تری در مقابل محدودیت‌های موقت هسته‌ای است. این یک قیمت گزاف است - و چندان احتمال ندارد که به اهداف خود برسد. ایران، احمق خواهد بود اگر بخواهد از این توافق کناره‌گیری کند، توافقی که مزایای عمده مالی را در اختیار آن گذاشته و طی 10 تا 15 سال آن را در موقعیتی مناسب برای توسعه سلاح‌های هسته‌ای رها می‌کند. تضعیف اعتبار و حیثیت تهدید ما (آمریکا) برای اعمال تنبیهاتی در مقابل چنین اقداماتی، تنها ایرانی‌ها را تشویق می‌کند تا (عبور از) محدودیت‌ها و خطوط قرمز این توافق را بیش از پیش امتحان کنند.
این بزرگ‌منشی غربی‌ها نمی‌تواند بر انتخابات ماه فوریه ایران - که از حالت دموکراتیک آن خیلی فاصله دارد - چندان تأثیری داشته باشد؛ اگر چیزی در میان باشد، این فشار اقتصادی بود که منجر به پیروزی روحانی در سال 2013 شد. حتی اگر متحدان وی پیروز شوند، هنوز مشخص نیست که آیا روحانی به طور معناداری از تندروها در زمینه پایبندی (در زمینه دستیابی) به یک قابلیت تسلیحات هسته‌ای یا سیاست‌های منطقه‌ای که منافع ایالات متحده را تضعیف کند دوری گزیند.
حفظ توان بازدارندگی همچنین یکپارچگی تحریم‌های سازمان ملل نیازمند ارائه پاسخی معنادار به اقدامات تحریک‌آمیز ایران با استفاده از تمامی ابزارهای در دسترس واشنگتن است. این امر نیازمند متوقف کردن گفتگوها با ایران نیست، بلکه به معنای حفط چماق و هویج با یکدیگر، و عدم اهمال در تعهدات ایالات متحده براساس توافق هسته‌ای - تا زمانی که اجرا می‌شود - است.
وال استریت ژورنال در پایان نوشت: به همان میزان که منتقدان باراک اوباما به دنبال دیدن پاسخی مستحکم‌تر در مقابل اقدامات ایران هستند، حامیات توافق هسته‌ای نیز باید به میزان بیشتری مشتاق چنین چیزی باشند. اگر بی‌توجهی ایران به این مصوبات بین‌المللی - که براساس فصل هفتم منشور سازمان ملل تصویب شده و شامل سخت‌ترین نوع اقدامی است که شورای امنیت می‌تواند اتخاذ کند - نادیده گرفته شود، چندان طول نخواهد کشید که تهران با توافق هسته‌ای نیز رفتار مشابهی داشته باشد.
وال‌استریت‌ژورنال: اقدامات ایران این موضوع را کاملا آشکار کرده است که این کشور همانگونه که انتظار می‌رود به تمامی بندهای توافق عمل می‌کند. همانگونه که سناتور باب کورکر گفته است، از زمانی که توافق در ماه جولای امضا شد، ایران، جیسون رضائیان، خبرنگار واشنگتن‌پست را - که بیش از یکسال در بازداشت بوده است - محکوم کرده و یک آمریکایی ایرانی‌تبار دیگر را نیز محبوس کرده است. این کشور با صادرات سلاح به یمن و سوریه؛ با اعزام ژنرال قاسم سلیمانی، فرمانده نیروهای ویژه قدس و دیگر مقامات تحت تحریم ایران به روسیه، عراق و دیگر مناطق؛ و با ادامه شلیک دو موشک بالستیک، از تمکین به تحریم‌های سازمان ملل خودداری کرده است. هکرهای ایرانی نیز طبق گزارش‌ها در حملات سایبری به وزارت خارجه آمریکا دست داشته‌اند. تهران همچنین از همکاری کامل با تحقیقات آژانس بین‌المللی انرژی اتمی درباره تحقیقات این کشور در زمینه سلاح‌های هسته‌ای خودداری کرده است.
این نشریه در ادامه نوشت که ایالات متحده و شرکای مذاکراتی آن در مقابل اقدامات ایران چگونه پاسخ داده‌اند؟ صرفا محکوم کردن.
این نوع واکنش به علت در اختیار نداشت ابزارهای لازم نیست. مقامات دولت اوباما در دفاع از توافق هسته‌ای، در خصوص گزینه‌های چندجانبه و یکجانبه باقی‌مانده برای خود به منظور واکنش به اینگونه از وضعیت‌ها سخن‌سرایی‌ها کرده‌اند. علیرغم این سخنان و اطمینان دادن‌ها که به منظور قبولاندن توافق به کنگره بیان شده است، دولت تاکنون اقدامی را انجام نداده است.
خاموش بودن دولت ایالات متحده احتمالا به خاطر ترس از این موضوع است که در پیش گرفتن یک موضع مستحکم در مقابل اقدامات تحریک‌آمیز ایران می‌تواند توافق هسته‌ای را که هنوز اجرایی نشده است، از مسیر خود خارج کند. رهبر ایران تأکید کرده است که اگر تحریم‌های جدید وضع شوند، ایران از توافق کنار خواهد کشید، چه اینکه تحریم‌ها به فعالیت‌های هسته‌ای مرتبط باشند و یا به تروریسم و حقوق بشر.
ایالات متحده و متحدان آن ممکن است از این هراس داشته باشند که هر اقدام تنبیهی یا تأخیر در کاهش تحریم‌ها ممکن است به چشم‌انداز متحدان حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران در انتخابات پارلمانی آسیب بزند و به نفع تندروها تمام شود. اگر این طور باشد، به معنای این است که زمان‌بندی اجرای توافق هسته‌ای در وهله اول انگیزه‌ای سیاسی دارد و تن دادن ایالات متحده به توافق، برخلاف تصریحات اخیر جان کری وزیر خارجه آمریکا، دستکم تا حدی به خاطر امید داشتن به ایجاد تغییراتی همسو در سیاست داخلی ایران است.
اما عدم انجام اقدامی در برابر سوءرفتار ایران بر این دلالت دارد که ایران به دنبال دست یافتن به کاهش تحریم‌های وسیع‌تری در مقابل محدودیت‌های موقت هسته‌ای است. این یک قیمت گزاف است - و چندان احتمال ندارد که به اهداف خود برسد. ایران، احمق خواهد بود اگر بخواهد از این توافق کناره‌گیری کند، توافقی که مزایای عمده مالی را در اختیار آن گذاشته و طی 10 تا 15 سال آن را در موقعیتی مناسب برای توسعه سلاح‌های هسته‌ای رها می‌کند. تضعیف اعتبار و حیثیت تهدید ما (آمریکا) برای اعمال تنبیهاتی در مقابل چنین اقداماتی، تنها ایرانی‌ها را تشویق می‌کند تا (عبور از) محدودیت‌ها و خطوط قرمز این توافق را بیش از پیش امتحان کنند.
این بزرگ‌منشی غربی‌ها نمی‌تواند بر انتخابات ماه فوریه ایران - که از حالت دموکراتیک آن خیلی فاصله دارد - چندان تأثیری داشته باشد؛ اگر چیزی در میان باشد، این فشار اقتصادی بود که منجر به پیروزی روحانی در سال 2013 شد. حتی اگر متحدان وی پیروز شوند، هنوز مشخص نیست که آیا روحانی به طور معناداری از تندروها در زمینه پایبندی (در زمینه دستیابی) به یک قابلیت تسلیحات هسته‌ای یا سیاست‌های منطقه‌ای که منافع ایالات متحده را تضعیف کند دوری گزیند.
حفظ توان بازدارندگی همچنین یکپارچگی تحریم‌های سازمان ملل نیازمند ارائه پاسخی معنادار به اقدامات تحریک‌آمیز ایران با استفاده از تمامی ابزارهای در دسترس واشنگتن است. این امر نیازمند متوقف کردن گفتگوها با ایران نیست، بلکه به معنای حفط چماق و هویج با یکدیگر، و عدم اهمال در تعهدات ایالات متحده براساس توافق هسته‌ای - تا زمانی که اجرا می‌شود - است.
وال استریت ژورنال در پایان نوشت: به همان میزان که منتقدان باراک اوباما به دنبال دیدن پاسخی مستحکم‌تر در مقابل اقدامات ایران هستند، حامیات توافق هسته‌ای نیز باید به میزان بیشتری مشتاق چنین چیزی باشند. اگر بی‌توجهی ایران به این مصوبات بین‌المللی - که براساس فصل هفتم منشور سازمان ملل تصویب شده و شامل سخت‌ترین نوع اقدامی است که شورای امنیت می‌تواند اتخاذ کند - نادیده گرفته شود، چندان طول نخواهد کشید که تهران با توافق هسته‌ای نیز رفتار مشابهی داشته باشد.
